Według Katechizmu Kościoła Katolickiego “Sakramenty są skutecznymi znakami łaski, ustanowionymi przez Chrystusa i powierzonymi Kościołowi. Przez te znaki jest nam udzielane życie Boże. Obrzędy widzialne, w których celebruje się sakramenty, oznaczają i urzeczywistniają łaski właściwe każdemu sakramentowi. Przynoszą one owoc w tych, którzy je przyjmują z odpowiednią dyspozycją” (KKK 1131).
Sakramenty Nowego Prawa zostały ustanowione przez Chrystusa. Jest ich siedem: chrzest , bierzmowanie , Eucharystia , pokuta , namaszczenie chorych , sakrament święceń i małżeństwo. Sakramenty te obejmują wszystkie etapy i wszystkie ważne momenty życia chrześcijanina: sprawiają narodzenie i rozwój chrześcijańskiego życia wiary, uzdrowienie i dar posłania. Widać w tym pewne podobieństwo, jakie istnieje między etapami życia naturalnego a etapami życia duchowego (KKK 1210).
- Chrzest
- Bierzmowanie
- Eucharystia – I Komunia Święta
- Sakrament Pojednania i Pokuty
- Namaszczenie Chorych
- Kapłaństwo
- Małżeństwo
CHRZEST
Chrzest jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów
/KKK 1213/W naszym kościele zasadniczo mogą być ochrzczone dzieci, których rodzice należą formalnie do naszej parafii, wspólnoty parafialnej. W pozostałych przypadkach konieczne jest zezwolenie własnego proboszcza.
- Należy w miarę wcześniej skontaktować się z duszpasterzem
- Prosimy, aby data uroczystości została ustalona przed rozpoczęciem wszelkich działań dotyczących: zapraszania rodziców chrzestnych, gości, kupowania biletów bądź rezerwowania sali na przyjęcie.
- Wziąć udział w katechezie przed chrztem. data i godzina zostanie wyznaczona podczas umówienia daty chrztu.
Podczas zgłoszenia dziecka należy dostarczyć poniższe dokumenty:
- Akt urodzenia dziecka
- Zaświadczenie, że rodzice chrzestni mogąpełnić funkcję ojca lub matki chrzestnej
Odnośnie do chrzestnych Kodeks Prawa Kanonicznego stwierdza co następuje:
- Kan. 872 – Przyjmujący chrzest powinien mieć, jeśli to możliwe, chrzestnego. Ma on dorosłemu towarzyszyć w chrześcijańskim wtajemniczeniu, a dziecko wraz z rodzicami przedstawiać do chrztu oraz pomagać, żeby ochrzczony prowadził życie chrześcijańskie odpowiadające przyjętemu sakramentowi i wypełniał wiernie złączone z nim obowiązki.
- Kan. 873 – Należy wybrać jednego tylko chrzestnego lub chrzestną, albo dwoje chrzestnych.
- Kan. 874 – § 1. Do przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:
- 1° jest wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma, przez proboszcza lub szafarza chrztu, i posiada wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania;
- 2° ukończył szesnaście lat, chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku;
- 3° jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić (tzn. jest w stanie łaski uświęcającej i nie trwa w stanie grzechu z jakiegokolwiek publicznego powodu np. rozwodu i zawarcia małżeństwa cywilnego – przyp. red.);
- 4° jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej;
- 5° nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest.
- § 2. Ochrzczony, należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej, może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu.
CHRZEST, BIERZMOWANIE i EUCHARYSTIA
Przez sakrament bierzmowania (ochrzczeni) jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze mocniej zobowiązani są, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej
/KKK 1285/Chrzest, Bierzmowanie, I Komunia dorosłych
Przygotowanie osób dorosłych do przyjęcia sakramentów wtajemniczenia: Chrztu, Bierzmowania i Eucharystii rozpoczyna się w naszej parafii we wrześniu, aby w Wigilię Wielkanocną przyjąć sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego.
W celu uzyskania szczegółowych informacji i zapisania się na tę katechezę należy skontaktować się z Duszpasterzem.
Jeśli znasz kogoś, kto zastanawia się, aby zostać katolikiem, to prosimy poinformuj go, o tym programie.
Teologia sakramentu chrztu
Nowe życie
W skutek grzechu pierwszych rodziców przychodzimy na świat bez życia nadprzyrodzonego. Otrzymujemy je w sakramencie Chrztu. Sakrament ten daje nam łaskę uświęcającą, czyni nas dziećmi Bożymi i członkami Kościoła Chrystusowego. Chrzest to nasza «Pascha», przejście ze stanu śmierci duchowej do życia, z niewoli szatana do wolności dzieci Bożych.
Obmycie wodą w Słowie Żywota
Znak sakramentalny Chrztu stanowi polanie wodą (lub zanurzenie w niej) i słowa:«Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego». Woda jest symbolem czystości. Chrzest oczyszcza duszę z grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów osobistych. Woda jest również symbolem śmierci (potop, śmierć Egipcjan w Morzu Czerwonym – Trzcinowym, powódź), a także symbolem życia (rzeka rajska). Przyjmujący Chrzest symbolicznie bierze udział w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Umiera dla grzechu i rozpoczyna nowe życie dla Boga, które będzie trwało wiecznie. Przy Chrzcie uroczystym używa się wody poświęconej w Wielką Noc Zmartwychwstania Chrystusa. Czytania i modlitwy Wigilii Wielkanocnej pomagają zrozumieć związek Chrztu z tajemnicą Zmartwychwstania.
Niezatarte znamię
Na Chrzcie świętym Chrystus wyciska na duszy niezatarte znamię, tzw.«charakter», który przeznacza ochrzczonego do służby Bożej. Dzięki temu charakterowi wierni mogą współofiarować z kapłanem Mszę św. I przyjmować inne sakramenty. Nawet jeżeli ochrzczony utraci łaskę uświęcającą, charakter sakramentalny pozostaje w jego duszy i stanowi podstawę do odrodzenia się w sakramencie Pokuty.
Szafarz Chrztu
Zwykłym szafarzem Chrztu uroczystego jest biskup i kapłan. Na zlecenie biskupa lub proboszcza może udzielić Chrztu uroczystego również diakon. Jeżeli dziecku lub człowiekowi dorosłemu pragnącemu Chrztu grozi śmierć, może i powinien ochrzcić każdy człowiek. Winien on obudzić intencję wykonania tego, co czyni Kościół, zaczerpnąć wody naturalnej i polewając nią głowę chrzczonego w ten sposób, aby spłynęła po czole, wypowiedzieć równocześnie słowa: «N. (imię osoby chrzczonej), ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego». Przy najbliższej okazji należy się postarać o uzupełnienie obrzędów Chrztu przez kapłana.
Święty Patron
Ponieważ chrześcijanin otrzymuje na Chrzcie nowe życie, nadaje mu się imię świętego, który będzie jego opiekunem i wzorem do naśladowania. Nie wypada dzieciom Bożym nadawać imion pogańskich.
Rodzice i chrzestni
Od najdawniejszych czasów kandydata do Chrztu przedstawiali biskupowi chrześcijanie, którzy ręczyli za szczerość jego zamiarów i zobowiązywali się czuwać nad nim po Chrzcie św. Zwyczaj ten dał początek instytucji rodziców chrzestnych, którzy podają niemowlę do Chrztu i w jego imieniu składają wyznanie wiary. Rodzicami chrzestnymi mogą być katolicy, którzy ukończyli szesnasty rok życia i otrzymali sakrament bierzmowania. Nie mogą spełniać tego obowiązku heretycy i schizmatycy oraz publiczni grzesznicy. Ponieważ Chrzest jest narodzeniem się do nowego życia, między chrześcijaninem i rodzicami chrzestnymi powstaje duchowe pokrewieństwo. Rodzice chrzestni mają obowiązek starać się o to, aby ochrzczony otrzymał wychowanie i zachowywał w swoim życiu przyrzeczenia, które złożyli w jego imieniu.
Obrzędy Chrztu dzieci
Obrzędy Chrztu dziecka są skrótem obrzędów, które w pierwszych wiekach Kościoła były rozłożone na okres przygotowania do Chrztu św., czyli tzw. katechumenatu. Trwało ono około trzech lat. Gdy katechumen poznał zasady wiary i dawał dowody szczerego nawrócenia, z początkiem Wielkiego Postu zapisywano go na listę «wybranych» do Chrztu św. W czasie Wielkiego Postu katechumeni byli kilkakrotnie wzywani na tzw. Skrutynia, w czasie których odprawiano nad nimi egzorcyzmy i inne obrzędy wstępne. W toku «wielkiego skrutynium» w środę po czwartej niedzieli Wielkiego Postu przekazywano im symbol wiary: Wierzę w Boga i modlitwę Pańską: Ojcze nasz. W Wielką Sobotę rano katechumeni wyrzekali się szatana i otrzymywali namaszczenie olejem świętym. Wreszcie w ciągu Wigilii Wielkanocnej przyjmowali sakramenty: Chrztu, Bierzmowania i Eucharystii.
MODLITWA RODZICÓW DZIECKA PO CHRZCIE
Boże, Ojcze wszelkiego życia, wejrzyj miłościwie na to dziecko, które nam dałeś. Z nas narodzone na życie ziemskie, odrodziło się w Tobie «z wody i Ducha Świętego» na życie wieczne. Niech łaska uświęcająca ogarnie je, przeniknie i przemieni na dziecko Twoje. Obdarz tę duszę wiarą, nadzieją i miłością; spraw,by wzrastając w łasce i mądrości, rozkwitła kiedyś dobrymi uczynkami i stała się godna wejścia do Twoich przybytków w ojczyźnie niebieskiej. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
MODLITWA W ROCZNICĘ CHRZTU
Boże w Trójcy Jedyny, dziękuję Ci za to, że już w dzieciństwie obdarzyłeś mnie łaską Chrztu świętego. Wyrwałeś mnie z mocy ciemności i przeniosłeś do królestwa umiłowanego Syna Twojego, udzieliłeś mi łaski uświęcającej i uczyniłeś mnie Swoim dzieckiem. Chcę dzisiaj odnowić przyrzeczenia złożone przy Chrzcie świętym w moim imieniu. Wierzę we wszystko, co święty Kościół katolicki podaje do wierzenia. Wyrzekam się szatana i wszystkich jego spraw, a oddaję się na nowo Zbawicielowi mojemu Jezusowi Chrystusowi, aby wolę Jego wiernie wypełniać. Postanawiam mocno zachowywać przykazania Twoje i Twojego Kościoła. Spraw, Panie, abym wiernie Ci służył i z każdym dniem postępował w dobrym. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
EUCHARYSTIA – I KOMUNIA ŚWIĘTA
Eucharystia jest źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego
/KKK 1324/Do I Komunii Świętej przygotowujemy dzieci z rodzin, które są zapisane do parafii i uczęszczają na Mszę świętą niedzielną. Zapisujemy dzieci mające 8 lat i starsze. Prosimy by rodzice zatroszczyli się by dziecko znało cały pacierz (Znak krzyża, Modlitwa Pańska, Ojcze nasz, Pozdrowienie Anielskie, Zdrowaś Maryjo, Skład apostolski, Wierzę w Boga Ojca wszechmogącego, 10 przykazań Bożych, Przykazanie miłości Boga i bliźniego, Aniele Boży, Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu). Ta postawa jest wyrazem modlitwy w rodzinie.
Teologia sakramentu Eucharystii
„Kiedy Pan w czasie Ostatniej Wieczerzy ustanowił sakrament Eucharystii, była noc, co oznajmiało – komentuje święty Jan Chryzostom – wypełnienie się czasów. Na świecie zapadła noc, ponieważ stare ryty, dawne znaki nieskończonego miłosierdzia Boga wobec ludzkości miały zrealizować się w sposób pełny, otwierając drogę prawdziwemu świtowi: nowej Passze.
Eucharystia została ustanowiona w nocy, przygotowując zawczasu poranek Zmartwychwstania. W swoim życiu również powinniśmy przygotować ten świt. Wszystko, co przemijające, co szkodliwe i niepotrzebne – zniechęcenie, wątpienie, smutek, tchórzliwość – powinno zostać odrzucone. Najświętsza Eucharystia wprowadza w życie synów Bożych Boską nowość, powinniśmy więc odpowiedzieć in novitate sensus; odnowieniem naszego sposobu postrzegania i całego naszego postępowania. Zostało nam dane nowe źródło energii, potężny korzeń wszczepiony w Pana. Nie możemy powrócić do dawnego zaczynu – my, którzy posiadamy Chleb na teraz i na zawsze.
Rozważcie doświadczenie – tak ludzkie – pożegnanie dwóch osób, które się kochają. Chciałyby zawsze być razem, lecz obowiązek – taki czy inny – zmusza jedo rozstania. Ich pragnieniem byłoby nadal się nie rozłączać, lecz nie mogą. Ludzka miłość, nawet największa, jest ograniczona i musi odwoływać się do symboli: żegnający się wymieniają jakąś pamiątkę, może fotografię z dedykacją tak płomienną, że dziwić się można, iż nie płonie papier. Nie są w stanie uczynić nic więcej, ponieważ moc stworzeń nie sięga tak daleko, jak ich miłość.
To, czego my nie możemy, może Pan. Jezus Chrystus, doskonały Bóg i doskonały Człowiek, nie pozostawia symbolu, lecz rzeczywistość: zostaje On sam. Odejdzie do Ojca, ale pozostanie z ludźmi. Nie zostawi nam zwykłego podarunku, który by przywoływał pamięć o Nim, wizerunku, który zazwyczaj z czasem blaknie, jak fotografia, która wkrótce staje się wypłowiała, pożółkła i bez znaczenia dlatych, którzy nie byli uczestnikami tamtej wzruszającej chwili. Pod postaciami chleba i wina jest On, rzeczywiście obecny: ze swoim Ciałem, Krwią, Duszą i Bóstwem.
Kościół żywo poleca wiernym, by przyjmowali Komunię św., gdy uczestniczą w celebracji Eucharystii. Zobowiązuje ich do tego przynajmniej raz w roku
(KKK,1417)Przyjęcie Ciała i Krwi Chrystusa w Komunii św. Pogłębia zjednoczenie komunikującego z Panem, gładzi jego grzechy powszednie i zachowuje od grzechów ciężkich. Ponieważ zostają umocnione więzy miłości między komunikującym a Chrystusem, przyjmowanie tego sakramentu umacnia jedność Kościoła, Mistycznego Ciała Chrystusa
(KKK, 1416)Kto chce przyjmować Chrystusa w Komunii eucharystycznej, musi być w stanie łaski. Jeśli ktoś ma świadomość, że popełnił grzech śmiertelny, nie powinien przystępować do Eucharystii bez otrzymania uprzednio rozgrzeszenia w sakramencie pokuty
(KKK, 1415)Oto w niektórych, owszem, dość licznych wypadkach, wszyscy uczestnicy zgromadzenia eucharystycznego przystępują do Komunii św., a tej częstotliwości– jak stwierdzają doświadczeni duszpasterze – nie odpowiada częstotliwość Spowiedzi, aby oczyścić własne sumienie. Może to, oczywiście, oznaczać, że przystępujący do Stołu Pańskiego nie znajdują niczego, co by w sumieniu i wedle obiektywnego Prawa Bożego nie pozwalało im na ten doniosły i radosny akt sakramentalnego zjednoczenia z Chrystusem. Ale może również kryć się za tym, przynajmniej w poszczególnych wypadkach, i inne przeświadczenie, a mianowicie traktowanie Mszy św. tylko jako uczty, na którą przybywa się po to, aby przyjmując Chleb Pański zamanifestować nade wszystko braterską wspólnotę. Do tych motywów łatwo może domieszać się pewien wzgląd ludzki, a nawet zwyczajny «konformizm»
(Jan Paweł II, List apostolski Dominicae cenae, 11)«Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc ztego kielicha» (1 Kor 11,28). Św. Jan Chryzostom z całą mocą swojej elokwencji nawoływał wiernych: «Również ja podnoszę głos, proszę, błagam i zaklinam, aby nie zbliżać się do tego świętego Stołu z nieczystym i skażonym sumieniem. Takie przystępowanie, nawet jeśli tysiąc razy dotykamy Ciała Pana, nigdy nie będzie mogło się nazywać komunią, lecz wyrokiem, niepokojem i powiększeniem kary».
Idąc po tej linii, słusznie stwierdza Katechizm Kościoła Katolickiego: «Jeśli ktoś ma świadomość grzechu ciężkiego, przed przyjęciem Komunii powinien przystąpić do sakramentu Pojednania». Pragnę zatem przypomnieć, że obowiązuje i zawsze będzie miała moc prawną w Kościele norma, jaką Sobór Trydencki skonkretyzował surowe napomnienie apostoła Pawła, potwierdzając, że w celu godnego przyjęcia Eucharystii «ci, którzy świadomi są ciężkiego grzechu, jakkolwiek sądziliby, że za niego żałują, o ile mogą mieć spowiednika, powinni najpierw odbyć sakramentalną spowiedź»
(Jan Paweł II, Encyklika Ecclesia de Eucharistia, 36)Kilka praktycznych wskazówek dotyczących przyjmowania Eucharystii:
- kto przyjął już Najświętszą Eucharystię, może ją ponownie tego samego dnia przyjąć jedynie podczas sprawowania Eucharystii (uczestnicząc w całej Mszy św.; możliwość przyjęcia Komunii świętej jest ograniczona do maksymalnie dwukrotnego z zachowaniem tej zasady),
- przed przystąpieniem do Eucharystii należy zachować post eucharystyczny, czyli przynajmniej na godzinę przed Komunią św. powstrzymać się od jakiegokolwiek pokarmu i napoju, z wyjątkiem tylko wody i lekarstwa,
- osoby w podeszłym wieku lub złożone jakąś chorobą, jak również ci, którzy się nimi opiekują, mogą przyjąć Najświętszą Eucharystię, chociażby coś spożyli wciągu godziny poprzedzającej.
Cztery fundamentalne dla katolickiego rozumienia Mszy świętej stwierdzenia dogmatyczne (nie uznając ich nie jesteśmy katolikami)
- Na skutek przeistoczenia, konsekracji Pan Jezus Chrystus jest rzeczywiście obecny w postaciach eucharystycznych (winie i chlebie, które po przeistoczeniusą prawdziwie Krwią i Ciałem Pana Jezusa Chrystusa),
- Przeistoczenia może dokonać tylko i wyłącznie ważnie wyświęcony kapłan,działający w osobie Chrystusa (nie może być zastąpiony przez wspólnotę kościelną),
- Pan Jezus Chrystus staje się obecny, aby złożyć ofiarę przebłagalną nachwałę całej Trójcy Przenajświętszej; na Ołtarzu uobecnia się Ofiara Krzyżowa; każda Msza święta jest odnowieniem Ofiary Pana Jezusa,
- Wartość ofiary eucharystycznej jest niezależna od obecności zgromadzenia (dla ważności i godziwości wymagana jest obecność kapłana i przyjęcie przez niego Najświętszego Sakramentu).
Cel ostateczny
Ostatecznym celem Mszy jest ofiara na chwałę Trójcy Przenajświętszej, stosownie do słów Chrystusa, które tak określają pierwszy cel Wcielenia: „Przeto przychodząc na świat, mówi: Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało” (Hbr 10, 5).
Cel bezpośredni
Bezpośrednim celem Mszy św. jest ofiara przebłagalna. Ofiara ta poprzedza spożycie Najświętszego Sakramentu i ma już przed komunią sakramentalną pełną zbawczą wartość – owoc ofiary krzyżowej. Dowodem na to jest, że można uczestniczyć we Mszy nie przystępując w sposób sakramentalny do komunii.
Cel immanentny
Immanentny cel Mszy zasadza się na tym, że jest ona przede wszystkim ofiarą. Istotą każdej ofiary jest to, że musi się podobać Bogu i zostać przezeń przyjęta. W stanie grzechu pierworodnego żadna ofiara nie była odpowiednia, by mogła zostać przyjęta przez Boga, za wyjątkiem ofiary Chrystusa.
SAKRAMENT POJEDNANIA I POKUTY
Ci, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą
/KKK 1422/Dni powszednie: 30 minut przed każdą Mszą św.
Niedziela: 30 minut przed Mszą św.
Istnieje możliwość indywidulanego umówienia się z kapłanem na inni wyznaczony termin
Teologia sakramentu pokuty
Chrzest odradza nas i wyzwala zmocy szatana, zanurza w śmierć Chrystusa, obmywa nas w Jego Krwi, tak że umarligrzechowi zmartwychwstaniemy do nowego życia. Lecz wypędzony szatan powraca do ataku wraz z siedmioma innymi, mocniejszymi; chce znów odzyskać swoją dawną siedzibę. I zdarza się, że atak się udaje, a nowy stan duszy jest gorszy od poprzedniego. Pozostaje jednak ze Chrztu owo znamię pierwszej miłości i źródło, gotowe wytrysnąć, gdy tylko usunie się zaporę.
Powrót do Ojca
Ratunkiem naszym po Chrzcie jest sakrament Pokuty. Dzięki pokucie powracamy do Ojca, który czeka na swego syna marnotrawnego. Powracamy do Chrystusa, lekarza naszych dusz. Nie przyszedł On dla zdrowych, ale dla chorych. Przyszedł, aby odszukać i zbawić, co było zgubione, podobny do Pasterza przynoszącego z miłością na swych barkach zgubioną owieczkę. A w niebie więcej jest radości wśród Aniołów Bożych z jednego grzesznika, który czyni pokutę, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują pokuty.
Przebaczenie
W sakramencie Pokuty Chrystus przywraca chrześcijanom nadprzyrodzone życie,które utracili przez grzech śmiertelny i odpuszcza karę wieczną. Tym, którzy ustrzegli się grzechu śmiertelnego, Bóg odpuszcza grzechy powszednie i umacnia ich w cnotach. Wszyscy otrzymują pomoc Bożą do poprawy. Dobrze jest przystępować do sakramentu Pokuty w regularnych odstępach czasu.
Znak sakramentalny
Sakrament Pokuty jest ustanowiony na wzór sądu. Sędzią jest spowiednik, oskarżycielem, oskarżonym i świadkiem jest grzesznik. Znak sakramentalny stanowi wyznanie grzechów i słowa rozgrzeszenia. Jeżeli penitent nie żałuje za grzechy albo nie chce się z nich poprawić, albo też nie wyznaje wszystkich grzechów śmiertelnych, sakrament jest nieważny, a człowiek nadużywający go w ten sposób, ciężko grzeszy.
Szafarz Sakramentu Pokuty
Szafarzem sakramentu Pokuty jest kapłan, który prócz święceń otrzymał odbiskupa władzę spowiadania. Władza ta jest zwykle ograniczona do terenu diecezji. Poza jej granicami kapłan potrzebuje nowego upoważnienia.Rozgrzeszenie niektórych grzechów i zwolnienie od kar kościelnych zastrzeżone jest biskupowi lub Ojcu świętemu.
Odpusty
Odpust jest to darowanie przez Boga kary doczesnej za grzechy już odpuszczoneco do winy. Przez odpust darowuje Kościół tę karę w taki sposób, że żywym przez zwolnienie, a umarłym przez wstawiennictwo przydziela nieskończone zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa i nieprzebrane zadośćuczynienia Najświętszej Maryi Panny oraz świętych, stanowiące skarb duchowy Kościoła.
Odpusty są dwojakie: zupełne, czyli odpuszczenie całej kary doczesnej zagrzechy, i cząstkowe, czyli odpuszczenie tylko części doczesnej kary za grzechy.
Jaką część kary doczesnej odpuszcza, Kościół określa według miary publicznych pokut, które stosowano w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Odpust 3 lat oznacza, że temu, kto go zyskuje, odpuszcza się tyle z zasłużonej kary doczesnej, ile byłby odpokutował pełniąc przez trzy lata surową pokutę według dawnego zwyczaju Kościoła.
Aby ktoś mógł zyskać dla siebie odpusty, trzeba: aby był ochrzczony i nieekskomunikowany; miał przynajmniej ogólną intencję ich dostąpienia; należycie wypełnił przypisane warunki; był w stanie łaski, przynajmniej nakońcu przepisanych warunków i nie był przywiązany do żadnego grzechu powszedniego, gdy idzie o uzyskanie odpustu zupełnego. Zwykłe warunki odpustu zupełnego obejmują przystąpienie do spowiedzi i Komunii św., nawiedzenie kościoła i modlitwę w intencji Ojca św. Kto nie może zyskać danego odpustu zupełnego, może go jednak dostąpić cząstkowo zależnie od warunków, które posiada. W szczególności co do odpustów zupełnych należy odróżnić te, których można dostąpić tylko raz na dzień lub raz w miesiącu, i te, których można dostąpić, ilekroć spełniamy odpowiednie warunki (toties quoties).
Spowiedź wymaganą dla niektórych odpustów można odbyć kila dni przed lub powykonaniu praktyk przypisanych do danego odpustu (oczywiście w granicach rozsądku; tzn. taką granicą może być tydzień). Komunię zaś można przyjąć bezpośrednio przed lub w czasie najbliższym po wykonaniu tych praktyk. Ponadto osoby, które zwykle spowiadają się dwa razy na miesiąc i co dzień lub prawie codzień przystępują do Komunii św., nie są obowiązane dodatkowo się spowiadać (o ile nie zgrzeszyły), by uzyskać odpusty.
Warunki dobrej spowiedzi:
- Rachunek sumienia – przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej, dobrze odprawionej spowiedzi.
- Żal za grzechy – boleść duszy z powodu zranienia Boga – Najlepszego Ojca. Bóg bez żalu nie odpuszcza żadnego grzechu.
- Postanowienie poprawy – postanowienie unikania wszystkich grzechów, zwłaszcza ciężkich oraz sposobności do grzechu. Postanowienie to dotyczy także naprawy wyrządzonego zła.
- Szczera spowiedź – wyznanie wszystkich zapamiętanych od ostatniej spowiedzi grzechów przed kapłanem (Boga nigdy nie okłamię).
- Zadośćuczynienie – wypełnienie zadanej przez kapłana pokuty i naprawienie wszystkich szkód (w miarę możliwości) wyrządzonych przez grzech.
NAMASZCZENIE CHORYCH
Przez święte chorych namaszczenie i modlitwę kapłanów cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu
/KKK 1499/Sakrament Namaszczenia chorych jest udzielany w naszej parafii w razie potrzeby, po zawiadomieniu duszpasterza. Chorych, bądź starszych wiekiem prosimy zgłaszać osobiście lub telefonicznie.
Przygotowania
W pokoju chorego należy postawić stół w takim miejscu, aby chory mógł go widzieć, nakryć go białym obrusem i ustawić na nim krzyż, dwie świece, wodę święconą i kropidło, talerzyk z kawałkami waty, solą i kawałkiem chleba, a jeżeli chory przystępuje do Komunii św., także szklankę z czystą wodą i łyżkę.
Teologia sakramentu namaszczenia chorych
Jeśli ktoś choruje:
Choroby są skutkiem grzechu pierworodnego, są świadectwem obecności zła w świecie. Pan Jezus przyszedł zwyciężyć zło we wszystkich jego postaciach. Wielokrotnie w cudowny sposób przywracał zdrowie chorym, równocześnie odpuszczając im grzechy. Ostatecznie pokonał cierpienie i śmierć umierając za nas na krzyżu i zmartwychwstając. Dla ciężko chorych członków swego Kościoła ustanowił Pan Jezus sakrament Namaszczenia Chorych. Można go udzielić chrześcijaninowi, który znalazł się w niebezpieczeństwie życia wskutek ciężkiej choroby lub starości. Gdy zaistnieje niebezpieczeństwo, należy się jak najprędzej postarać o udzielenie tego sakramentu, aby chory mógł go świadomie przyjąć i skorzystał ze wszystkich jego dobrodziejstw. Jeżeli chory stracił przytomność, sakrament jest mu również potrzebny. Normalnie udziela się go chorym, a nie umierającym. Sakramentem umierających jest wiatyk.
Niech wezwie kapłanów
Zwyczajnym szafarzem Namaszczenia Chorych jest proboszcz chorego lub zastępca proboszcza. W nagłym wypadku każdy kapłan może i powinien udzielić tego sakramentu.
Niech się modlą namaszczając go w Imię Pańskie
Znak sakramentalny stanowi namaszczenie olejem chorych i modlitwa kapłana. Oliwa, która działa kojąco i wzmacniająco na ciało człowieka, wyraża nadprzyrodzone skutki tego sakramentu. Kapłan namaszcza organy zmysłów, a w nagłym wypadku tylko czoło chorego.
Modlitwa płynąca z wiary ocali chorego
Namaszczenie Chorych umacnia przede wszystkim duszę chorego wlewając w nią wielką ufność w miłosierdzie Boże i dodając sił do opierania się pokusom szatana i znoszenia choroby w sposób zasługujący na wieczne zbawienie.
Podźwignie go Pan
Jeżeli jest to korzystne dla duszy, sakrament Namaszczenia Chorych przywraca zdrowie ciała. Poświęcając olej chorych biskup prosił, aby stał się on ochroną duszy i ciała każdego namaszczonego tym niebieskim lekarstwem, aby oddalił wszelkie boleści, wszelką słabość i wszelką chorobę duchową i cielesną. Jeżeli ten sakrament nie przywróci już zdrowia w życiu doczesnym, to zawsze stanowi dodatkową rękojmię chwalebnego zmartwychwstania.
Jeśliby w grzechach był, zostaną mu odpuszczone
Przyjmujący Namaszczenie Chorych powinien być w stanie łaski uświęcającej. Dlatego udzielanie tego sakramentu poprzedza zwykle spowiedź. Namaszczenie gładzi wówczas pozostałości grzechu i odpuszcza karę doczesną za grzech całkowicie lub częściowo, zależnie od dyspozycji chorego. Jeżeli chory nie może się spowiadać, to Namaszczenie Chorych własną mocą odpuszcza grzechy, o ile chory pragnął tego odpuszczenia.
KAPŁAŃSTWO
Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej
/KKK 1536/Katolicy w każdy pierwszy czwartek miesiąca modlą się o uświęcenie duchowieństwa oraz o nowe powołania kapłańskie, zakonne, misyjne.
MAŁŻEŃSTWO
Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu
/KKK 1601/Poniższe wyjaśnienia dotyczą Polaków należących do parafii będących w strukturach Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii, którzy pragną zawrzeć sakramentalny związek małżeński i mieszkają w Anglii dłużej niż 6 miesięcy
- Polacy przebywający w Anglii krócej niż 6 miesięcy załatwiają wszelkie formalności w Polsce.
- Polacy uczęszczający do angielskich kościołów katolickich muszą skontaktować się ze swoim proboszczem, który wyjaśni im procedury obowiązujące w tym kraju.
- Narzeczeni, którzy mieszkają w Anglii ponad 6 miesięcy i należą do parafii Polskiej Misji Katolickiej oraz pragną zawrzeć sakramentalny związek małżeński powinni skontaktować się ze swoim duszpasterzem 6 miesięcy przed planowaną datą ślubu.
W poniższych przypadkach prosimy o pilny kontakt z biurem małżeńskim Polskiej Misji Katolickiej (nie ustalaj daty ślubu):
- osoby, które uprzednio zawarły jakikolwiek związek małżeński rozwiązany prawomocnym wyrokiem rozwodowym; dotyczy to także tych narzeczonych,którzy już zawarli ze sobą kolejny związek cywilny
- niekatolików, którzy w przeszłości zawarli jakikolwiek ślub i został on cywilnie rozwiązany, albowiem potrzebne będzie orzeczenie stanu wolnego do zawarcia sakramentalnego małżeństwa przez katolicki Trybunał Diecezjalny, a proces ten może trwać do 18 miesięcy.
- katolików, którym stwierdzono nieważność zawartego wcześniej sakramentu małżeństwa
- katolików, którzy zawarli w przeszłości związek cywilny zakończony rozwodem
Protokół Kanonicznego Badania Narzeczonych można spisać dopiero po uzyskaniu potwierdzenia stanu wolnego przez Wikariusza Delegata dla Polaków .
Polska Misja Katolicka – Biuro Małżeńskie:
tel: 020 7226 3439 w godzinach od 9.00 do 17.30 od poniedziałku do piątku lub email marriage@pcmew.org . W koresponencji emailowej prosimy o podanie numeru telefonu i daty planowanego ślubu.
Na miesiąc przed ślubem podczas kolejnego spotkania w kancelarii muszą przedłożyć następujące dokumenty:
- dokument tożsamości – paszport lub dowód osobisty
- dokładny adres parafii ślubu z kodem pocztowym i nazwą diecezji do której ta parafia należy; jeśli kościół ślubu nie jest kościołem parafialnym trzeba podać dane kościoła i parafii ślubu
- świadectwo chrztu katolików musi być wystawione nie wcześniej niż 6 miesięcy przed datą planowanego ślubu.
- Odbierając świadectwo chrztu w kancelarii parafialnej trzeba sprawdzić, czy jest adnotacja o bierzmowaniu i o braku przeszkód do zawarcia małżeństwa, a dane osobowe są zgodne z danymi paszporcie. W przypadku różnicy imion lub nazwisk konieczny jest dokument potwierdzający zmianę. Jeśli na świadectwie chrztu nie ma adnotacji o przyjętym sakramencie bierzmowania, trzeba postarać się o zaświadczenie z parafii, w której sakrament ten był przyjęty. Świadectwo chrztu musi być podpisane przez kompetentną osobę, zawierać datę wystawienia i wyraźną adnotację, że zostało wystawione do ślubu kościelnego.
- dla ochrzczonych niekatolików – dokument przyjęcia sakramentu chrztu, który może mieć różną formę; data wystawienia tego dokumentu nie odgrywa roli.
- zaświadczenie o kursie przedmałżeńskim, którego ukończenie jest obowiązkowe dla wszystkich narzeczonych.
- Kurs można odbyć w jakiejkolwiek parafii w Polsce lub w Anglii, zarówno w parafiach polskich, jak i tych prowadzonych przez diecezje angielskie (zalecane w wypadkach, gdy jedna ze stron nie zna języka polskiego). O terminy kursu należy pytać księdza proboszcza parafii do której się należy. Ponadto, dane o kursach przedmałżeńskich można znaleźć na stronie internetowej Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii, a w przypadku diecezji angielskich kontaktując się z odpowiednimi kuriami diecezjalnymi.
- Statutory Declaration of Freedom – SDF (formularz do pobrania w parafii).
- SDF jest formą przysięgi, którą trzeba złożyć przed Commissioner for Oath lub prawnikiem (solicitor). Jeśli narzeczony/a jest kawalerem/panną, nie wpisuje się planowanego małżeństwa. W innych przypadkach wpisuje się informacje o wcześniej zawartych i rozwiązanych związkach cywilnych, a także o trwającym związku cywilnym. SDF jest w Wielkiej Brytanii dokumentem legalnym i podanie nieprawdziwych informacji traktowane jest jako przestępstwo. By podpisać SDF trzeba okazać się paszportem lub innym dokumentem tożsamości, a koszt usługi nie powinien przekroczyć £10.00. Oprócz podpisu prawnika, SDF musi zawierać datę i pieczątkę praktyki lub dopiętą wizytówkę prawnika.
- w przypadkach gdy narzeczony/narzeczona jest wdowcem/wdową w dokumentacji trzeba dołączyć kopię aktu zgonu.
- zupełny odpis aktu zawarcia związku cywilnego – w przypadku gdy narzeczeni zawarli ślub cywilny ze sobą, a teraz chcą go uważnić sakramentalnie.
UWAGA:
- Prawo polskie nie uznaje małżeństw zawartych przez obywateli polskich za granicą. Jeśli narzeczeni zawarli związek poza Polską i planują ślub kościelny, muszą rozpocząć procedurę rejestracji swojego związku cwilnego w polskim USC przed ślubem kościelnym.
- Prawo angielskie umożliwia wszystkim obywatelom zawarcie małżeństwa konkordatowego w świątyni, w tórej narzeczeni praktykują. Dlatego biskupi katoliccy w Anglii i Walii podchodzą z wielką nieufnością do narzeczonych, którzy zawierają ślub cywilny w Register Office i wymagają, aby pomiędzy ślubem cywilnym i kościelnym upłynęło 6 miesięcy. Wymóg ten nie obowiązuje w żadnym innym kraju.
- W przypadku gdy narzeczeni zawierają związek cywilny w Anglii, a ślub kościelny planują zawrzeć w Polsce, Protokół Kanonicznego Badania Narzeczonych należy spisać dopiero po zawartym związku cywilnym, dołączając zupełny odpis zawarcia tego związku do dokumentacji przesyłanej do biura małżeńskiego Polskiej Misji Katolickiej. Dlatego data ślubu kościelnego musi być zaplanowana co najmniej 6 tygodni po zawarciu związku cywilnego.
- Zdarza się, że narzeczeni podejmują decyzję zawarcia związku małżeńskiego poza Polską, w krajach tak odległych jak Australia, Nowa Zelandia czy Kuba, często nakłanianych do tego przez biura turystyczne. Poza przypadkami gdy jedna ze stron pochodzi z kraju ślubu i Polakami uważniającymi swój kontrakt cywilny w polskim kościele w Rzymie, miejscowe kurie niechętnie dają pozwolenie na ślub. Narzeczeni muszą się liczyć z możliwością odmowy. Dokumentacja przedślubna w tych wypadkach musi być przygotowana w języku angielskim i zawierać list narzeczonych, skierowany do biskupa diecezji ślubu i wyjaśniający przyczyny wyboru miejsca. W pełni przygotowana dokumentacja wysyłana jest tylko do kurii miejsca ślubu; nigdy do biura turystycznego, które zajmuje się organizacją wesela.
- Narzeczeni są odpowiedzialni za załatwienie strony cywilnej małżeństwa w danym kraju.
Spotkanie z duszpasterzem
Podczas spotkania z duszpasterzem zostanie spisany:
- Protokół Kanonicznego Badania Narzeczonych
Dodatkowo:
- Prośba o pozwolenie na małżeństwo mieszane – gdy jedna zestron jest ochrzczonym niekatolikem
- Prośba o Dyspensę od różnicy religii lub innych przeszkód zrywających (obecność takich przeszkód stwierdzi w czasie spotkania duszpasterz) – gdy jedna ze stron jest nieochrzczona lub jej chrzest nie jest uznany przez Kościół Katolicki.
- Oświadczenie napisane własnoręcznie przez stronę niekatolicką w obecności duszpasterza, stwierdzajace, iż nie będzie przeszkadzać stronie katolickiej w praktykowaniu jej wiary, a wszystkie dzieci zrodzone w tym małżeństwie będą ochrzczone w Kościele Katolickim i wychowane w wierze katolickiej.
- Obcokrajowcy, którzy pragną zawrzeć ślub konkordatowy w Polsce muszą dołączyć kopię Certificate of no impediment to marriage, wydanego przez właściwy urząd danego kraju. Oryginał trzeba złożyć w USC w Polsce.
- W Wielkiej Brytanii Certificate wydawany jest przez lokalny Register Office. Czas oczekiwania na ten dokument dla obywateli Unii Europejskiej wynosi 28 dni, a dla obywateli spoza Unii conajmniej 70 dni roboczych od daty złożenia wniosku. Dokument ten jest ważny 6 miesięcy.
- Dla usprawnienia procesowania dokumentacji istnieje możliwość przesłania całej dokumentacji do biura małżeńskiego PMK bez kopii Certificate; należy jednak zaznaczyć, że będzie dosłana emailem do biura małżeńskiego PMK zaraz po jej otrzymaniu. Dokumentacja nie zostanie wysłana do kurii, dopóki kopia Certificate nie będzie przesłana.
- Informujemy, że władze niektórych krajów (np. Słowacji) nie wydają żadnego dokumentu upoważniającego ich obywateli do zawarcia związku małżeńskiego. W takich przypadkach narzeczeni mogą ustalić stan wolny w polskim sądzie rodzinnym. Procedura ta trwa około 6 tygodni i wymaga kilkukrotnej obecności danej osoby w Polsce. Innym rozwiązaniem jest zawarcie związku cywilnego w kraju obcokrajowca lub w Anglii i zarejestrowanie go w Polsce. W takich przypadkach, do dokumentacji, musi być dołączona kopia zupełnego odpisu aktuzawarcia tego związku.
- W przypadku ślubów konkordatowych zawieranych w Polsce odpowiedzialność za załatwienie wszelkich formalności w polskim USC ponoszą narzeczeni.
W przypadku, gdy ślub konkordatowy zawierany jest w polskiej parafii w Anglii trzeba dodatkowo dostarczyć do parafii ślubu:
- Certificate of no impediment to marriage, wydany przez lokalny Register Office.
- zgodę na zawarcie małżeństwa z Home Office – gdy jedna ze stron podlega kontroli imigracyjnej tzn. nie jest obywatelem brytyjskim / Unii Europejskiej i nie posiada prawa stałego pobytu w tym kraju.
- Przygotowaną dokumentację ślubną duszpasterz przesyła do biura małżeńskiego Polskiej Misji Katolickiej w Londynie, gdzie wszystkie dokumenty są sprawdzane, udzielane są wszelkie potrzebne dyspensy i pozwolenia. Następnie skompletowana dokumentacja przesłana jest do kurii kraju ślubu. Biuro małżeńskie PMK opracowuje i wysyła dokumentację ściśle według daty ślubu. Dokumenty docierają z reguły po 5 – 7 dniach do kurii, która przekazuje je do parafii ślubu.
- Dokumentacja przesyłana jest pocztą poleconą i każda przesyłka ma swój numer rejestracyjny. Narzeczeni mogą uzyskać informację o numerze ich przesyłki w biurze małżeńskim PMK i śledzić losy listu na stronie Royal Mail wybierając opcję Track and Trace . Informacja ‘ delievered in Poland ’ oznacza,że list został dostarczony do kurii.
- W celu sprawdzenia czy dokumentacja dotarła na miejsce prosimy, aby narzeczeni nie wcześniej niż trzy tygodnie przed ślubem skontaktowali się z parafią ślubu. Jeśli okaże się, że dokumentacji nie ma w parafii, ksiądz proboszcz powinien skontaktować się z kurią. W wypadku braku dokumentacji w kurii prosimy o kontakt z biurem małżeńskim PMK, telefon 020 7226 3439.